Het meer bleef echter tot ver in de 19e eeuw een polder die weinig opbracht. De bodem was namelijk zo lek als een mandje. Er kwam brak kwelwater doorheen, waardoor landbouw heel moeilijk was.

Aan het begin van de 17e eeuw was er steeds meer landbouwgrond nodig rond Amsterdam. Het graan wat via de Oostzee geïmporteerd werd was namelijk duur. In 1626 werd daarom besloten het Bijlmermeer droog te leggen. Niet wetende dat de grond daar niet geschikt voor was.

In het rampjaar 1672 werd de Bijlmermeer onder water gezet om een aanval van de Fransen op Amsterdam te voorkomen. Zes jaar later werd het opnieuw drooggelegd. Door een dijkdoorbraak liep het Bijlmermeer in 1702 wederom onder water. Pas in 1825 werd het Bijlmermeer definitief drooggelegd.

Na de Tweede Wereldoorlog ontstonden er plannen voor het bouwen van een woonwijk op het voormalige meer. Het opspuiten van de Bijlmermeer ging van start in 1963. De bodem moest meer dan twee meter worden opgehoogd. Zo’n 130 hectare grasland werd opgehoogd met 11.500.000 kubieke meter zand uit de Vinkeveense plassen en het Muiderzand. In de decennia die volgden werd de huidige woonwijk Bijlmermeer gerealiseerd.

‍